تکنولوژی های متعددی به دنبال تغییر درک ما از واقعیت هستند؛ خواه شامل ورود به یک جهان مجازی باشد (واقعیت مجازی)، یا افزودن اجسام مجازی به دنیای واقعی به روش تعاملی (واقعیت افزوده)، و یا حالتی بینابینی. این تعاریف ممکن است پیچیده و دشوار به نظر آیند، اما نگران نباشید. در ادامه توضیحات کاملی راجع به تفاوت واقعیت مجازی و واقعیت افزوده ارائه شده است.
بیشتر بخوانید: واقعیت مجازی چیست؟
تمامی تکنولوژی های مبتنی بر تغییر واقعیت، روش درک ما از جهان را به نحوی دستکاری کرده و تغییر می دهند، ولی واقعیت مجازی کاملا محیط بصری پیرامون ما را دگرگون می کند.
دیکشنری مریام-وبستر در توضیح واقعیت مجازی می نویسد: یک محیط مجازی که به کمک محرک های حسی (مثل مناظر و صداها) که توسط کامپیوتر تولید شده است تجربه می شود؛ به نحوی که حرکات فرد تا اندازه ای تعیین می کند چه اتفاقی در محیط پیرامونی بیفتد.
به هرحال نحوه تعامل ما با این محیط مجازی، وابستگی زیادی به پلتفرم مورد استفاده دارد. برخی از هدست های واقعیت مجازی به نحوی طراحی شده اند که در زمان استفاده باید در حالت نشسته قرار گرفته و با استفاده از کنترلر دستی وارد محیط مجازی شد، درست مثل کاری که در بازی های ویدیویی انجام می شود؛ با این تفاوت ساده که در اینجا صفحه نمایش چسبیده به چشمان کاربر است (توسط هدست) و بخش بسیار بزرگ تری از میدان دید وی را در بر می گیرد و او را در یک دنیای مجازی ۳۶۰ درجه ای غوطه ور می کند.
هدست “اکولوس ریفت Oculus Rift” به عنوان یکی از محبوب ترین هدست های واقعیت مجازی ِ در دسترس عموم خریداران در حال حاضر شهرت دارد، ولی هم نیازمند یک کامپیوتر(که هدست با سیم به آن متصل می شود) و هم یک کنترلر جدا برای کارکرد خود است. این محصول اساسا در نقش یک صفحه نمایش ۳۶۰ درجه عمل می کند که کاربر آن را بر روی سر گذاشته و خود را با جهان مجازی احاطه می کند. هدست “پلی استیشن وی آر PlayStation VR “ نیز به طریق مشابهی عمل می کند.
در سوی دیگر، هدست های “گوگل کاردبرد Google Cardboard” و “سامسونگ گیر وی آر Samsung Gear VR” (قویتر از هدست گوگل) نیز تجربه مشابهی را ارائه می نمایند. فقط با کیفیت کلی و قیمت پایین تر. نکته مثبت این سری از هدست ها این است که به وسیله کابل به کامپیوتر متصل نشده اند، به جای آن توسط یک تلفن هوشمند که به کمک هدست جلوی صورت کاربر محکم شده است نیرودهی می شوند و تجربه سریع و موقتی از واقعیت مجازی را مهیا می کنند.
البته فنآوریهای VR قویتری هم وجود دارند، مانند The Void، که تلاش می کنند یک محیط «فراواقعی» ایجاد کنند که اجازه تحرک فیزیکی و دستکاری محیطی را به کاربر میدهد؛ درواقع یک بازی با قابلیت گشت و گذار در محیط با زمینه مجازی.
در Void، شما یک دنیای مجازی را خواهید دید، اما چون از این که به یک کامپیوتر متصل باشید رها هستید، میتوانید به صورت فیزیکی در اطراف فضای پیرامون خود قدم بزنید، که در واقع مجموعهای خالی از دیوارهای ساده است. هدایتکننده شما هستید و میتوانید خود را در دنیای رندرشدهی ارائهشده، که با محیط تعامل دارد، بیشتر غوطهور سازید. به جهت تعاملیتر و همهجانبهتر ساختن بازی، گردانندگان بازی حتی میتوانند اقدام به خلق باران مصنوعی، گرما، و سرما در فضا کنند.
به طور کلی، این سادهترین راه برای در نظر آوردن VR است: یک دنیای کاملا مجزا و مصنوعی که برای تغییر واقعیت پیش روی شما و غرق نمودنتان در آن طراحی شده است. هیچ چیز واقعی نیست و همه چیز مجازی است.
واقعیت افزوده (AR) به جای واقعیت موجود شما مینشیند و جنبههایی از آن را از طریق لنز یک گوشی هوشمند، یک عینک، یا حتی یک هدست، تغییر میدهد. شما با واقعیت افزوده همیشه آنچه درست در مقابلتان قرار دارد را میبینید، اما بهعلاوهی یک لایهی مجازی افزودهشده بر آن.
مطابق لغتنامهی مریام-وبستر، چنین تعریف شده است: «واقعیت افزوده نسخهای تقویتشده از واقعیت است که به وسیله فنآوری خلق شده تا بتوان اطلاعات دیجیتال را بر روی تصویری از یک جسم که در یک دستگاه الکترونیکی (مثل دوربین ِ یک گوشی هوشمند) دیده می شود، قرار داد.»
AR میتواند فرمهای مختلف بسیاری داشته باشد، اما رایجترین استفادهی آن بسیار ساده است: صفحهنمایش گوشیهای هوشمند ما. یکی از اولین و سادهترین نمونهها توسط نرم افزار Yelp ارائه شده است. آنها یک ویژگی به نام Monocle ایجاد کرده اند که به شما امکان میدهد گوشی خود را رو به محیط اطراف نگه دارید و اطلاعاتی در مورد کسب و کارهای نزدیک خود ببینید. این ویژگی با به کارگیری دوربین گوشی تلفن هوشمند شما، یک نمای زنده از آنچه اطراف شماست را نمایش میدهد، اما اطلاعاتی را نیز بر روی صفحه نمایش شما اضافه می کند.
شما AR را در تمام انواع گوناگون برنامههای گوشی هوشمند پیدا میکنید. برنامه Word Lens از Quest Visual، متونی که دوربین گوشی هوشمند شما میبیند را یافته و به زبان مد نظرتان ترجمه میکند. آنها حتی برنامه را برای Glass، عینک ِ واقعیت افزوده ی شرکت گوگل، ارائه کرده اند.
Glass یکی از اولین دستگاهها برای فراتر بردن AR از گوشی های هوشمند بود، اما به علت نگرانیهای مرتبط با حریم خصوصی، سختافزار بزرگ و قیمت بالا، به منشأ جنجال میان اهالی تکنولوژی تبدیل شد.
گرچه ممکن است Glass به عنوان یک تبلیغگر برای واقعیت افزوده خدمت نکند، هدف شرکتهای دیگر (مانند LAFORGE Optical، Optinvent، Vuzix، و Epson) دمیدن روحی تازه به کالبد بازار هدست واقعیت افزوده و عمومیت بخشیدن به این روش تعامل ِ کنشپذیرتر میباشد. برخی بر این باورند که دستگاههای AR مانند Glass هرگز موفق نخواهند شد، اما فقط گذر زمان صحت این موضوع را مشخص خواهد کرد.
در مجموع، شما میتوانید واقعیت افزوده را به عنوان لایهای بر روی واقعیت ِ موجود، و نه مخلوط با آن، در نظر بگیرید. گرچه هدستها قطعا در این دسته قرار میگیرند، رایجترین کاربرد AR، یک لایه بر روی میدان دید ِ گوشی هوشمند شما میباشد. این نوع از تجسم AR نمیتواند به عنوان بخشی از محیط بزرگتر، مورد تعامل واقع گردد، بلکه این امکان فقط از طریق صفحه نمایش گوشی شما وجود دارد.
در مورد بازی های برتر واقعیت افزوده بیشتر بخوانید
از سوی دیگر، واقعیت ترکیبی (MR)، واقعیت افزوده (AR) را به مرحلهی بعدی میبَرد و اساسا آن چیزی است که بسیاری از ما از ابتدا انتظار داشتیم، یا امید داشتیم که AR آن گونه باشد؛ به جای فقط یک لایه بر روی جهانی که هر روز میبینیم، MR راجع به توانایی ترکیب نمودن اشیاء رندرشدهی دیجیتالی، با محیط واقعی ما است.
ویکیپدیا واقعیت ترکیبی را اینطور توصیف میکند: «ادغام دنیاهای واقعی و مجازی به جهت تولید محیطهای جدید و تجسمهایی که در آنها، اشیاء فیزیکی و دیجیتالی با یکدیگر همزیستی و تعامل ِ بلادرنگ دارند. واقعیت ترکیبی نهتنها در دنیای فیزیکی یا دنیای مجازی واقع میشود، بلکه مخلوطی از واقعیت و واقعیت مجازی، شامل هر دو واقعیت افزوده (AR) و مَجاز افزوده (AV) ، میباشد.» [در AR اشیاء مجازی در دنیای واقعی درج میشوند، و در AV اشیاء واقعی در فضای مجازی با یکدیگر تعامل دارند.]
گرچه تجارب واقعیت ترکیبی قطعا میتوانند در یک گوشی هوشمند هم حاصل شوند، اما به احتمال زیاد این هدستها هستند که با یک تجربهی همهجانبهتر، بر این فضا تفوق و برتری خواهند یافت. شناختهشدهترین دستگاه واقعیت ترکیبی که در حال حاضر در دست توسعه قرار دارد، هولولنز (HoloLens) مایکروسافت است. این دستگاه میتواند اتاق را اسکن کرده و فضایی که در آن است را دریابد، لذا با دقت میتواند اشیاء دیجیتالی را با محیط موجود ِ شما ترکیب کند.
شما میتوانید با تصاویر ِ افکندهشده روی هولولنزتان به وسیلهی دستهای خود تعامل داشته باشید، دقیقا گویی آنها واقعی هستند- اما چنین نیست، و این تمام چیزی است که واقعیت ترکیبی راجع به آن است. دنیای دیجیتالی با دنیای واقعی مخلوط میگردد، و شما با استفاده از یک هدست میتوانید تماما با آن تعامل کنید.
دو دستگاه دیگر واقعیت ترکیبی در دست توسعه، مجیک لیپ (Magic Leap) و متا ۲ (Meta 2) هستند.
اصطلاحات مرتبط با تغییر واقعیت، در مواقعی که فناوری های ذکر شده هم پوشانی پیدا می کنند، کمی گیجکننده میشود. واقعیت افزوده و واقعیت ترکیبی، به طور خاص، در بخش عمده ای از عملکرد و موارد استفاده اشتراک دارند.
گرچه شما میتوانید دستگاه های واقعیت ترکیبی را تحت عنوان واقعیت افزوده توصیف کنید، ولی واقعیت ترکیبی تعریف مشخص تری ارائه می دهد. میتوانید آن را تقریبا به عنوان یک زیرشاخه از واقعیت افزوده پیشرفته در نظر بگیرید، چنان که MR، واقعیتی که شما میبینید را افزایش میدهد؛ اما به طرزی بسیار عمیقتر و یکپارچه شده تر. AR یک لایهی افزوده بر روی واقعیتی که میتوانید ببینید فراهم میآورد، در حالی که MR همه چیز را یکپارچه تر ترکیب کرده و میزان بیشتری از تعامل کاربر را فراهم میکند.
منبع: Next Reality
در اینفوگرافی زیر به خوبی تفاوت ها و شباهت های سه مقوله واقعیت مجازی (VR) ، واقعیت افزوده (AR) و واقعیت ترکیبی (MR) نشان داده شده است.
4 دیدگاه ها
ممنون خیلی خوب بود
سلامت باشید!
واقعیت مجازی همواره یکی از مباحث داغ دنیای تکنولوژی می باشد. تشکر به خاطر ارائه مطالب دقیق و کامل شما. من از هدست واقعیت مجازی VR box 2 برای اولین بار استفاده کردم. تجربه خوشایندی بود.
بله همینطوره. امیدواریم بتونیم هر چه بیشتر رضایت شما عزیزان رو جلب کنیم 🙂